मेरा बा
धमिलो क्षितिजको उकालो बाटो
चोर औँला समाएर
बालकजस्तै डोर्याउँदै लग्यो मृत्युले ।
मुटुको रोगी
कत्ति बढेन सास त्यस बेला,
दुखेनन् दुब्ला खुट्टाका गोली गाँठाहरू
सजिलै पहिलियो बाटो
आँखालाई चाहिएन मोटो चस्मा
खालि खुट्टा बतास टेक्दै
पुग्नुभयो
मेरा बा
सुनै सुनको नगरमा ।
हाम्रै अगाडि डढ्यो
कपासजस्तो उज्यालो कपाल,
आगोमा
जल्यो आँखाको थोपा-थोपा पानी,
जले
गोडा र हातका ती पन्जा,
जसले पहिलोपल्ट
उफारेका थिए
मलाई आकाशमा ।
यसरी जानु भो
बा
कुटिरो पारेर
आमाको सिन्दूर/ सुनको मडहरी
छोडेर मुटुमा
अत्यासको, पीडाको बलियो गाँठो ।
सुनको रथमा बाइपङ्खी घोडाले
दगुराउँदै पुर्यायो
देव नगरीका सडकहरूमा
र मेरा बा
हाँस्नुभयो थोते मुस्कान
त्यति बेला,
जति बेला नारायणीमा बगायौँ हामीले
एक टुक्रा अस्तु ।
-बुद्धि
बुबाले छोडेर जानु भएको आज ४ वर्ष पुरा भयो ।
जब अजङको भारीले थिच्छ अनि बुबाको काँध सम्झिन्छु ।
हजुरको आत्माले शान्ति पाओस् ।
